Δυστυχώς ακόμα και σήμερα στη χώρα μας, η λέξη ψυχίατρος ή o όρος ψυχιατρική ασθένεια με όλα τα συνθετικά και τα παράγωγα τους παραπέμπουν για τους περισσότερους στην τρέλα, την αθεράπευτη ασθένεια, την αναπηρία, τον κοινωνικό στιγματισμό, τον εξωβελισμό, το ''απόρριμα''  ή και το μίασμα. Γεγονός που ενδεχομένως μας παραπέμπει σε άλλες ''σκοτεινές''  εποχές. 

Στην εποχή του διαδικτύου μας δίνεται η δυνατότητα όσο ποτέ άλλοτε της πρόσβασης στην γνώση και στην ενημέρωση. Υπάρχει η δυνατότητα της πολυεπίπεδης προσέγγισης ενός ζητήματος όπως βέβαια και της σύγκρισης διαφόρων συνισταμένων του ιδίου ζητήματος. Με τα δεδομένα αυτά ο σύγχρονος και παράλληλα υπεύθυνος γονιός μπορεί να αναζητήσει και να πληροφορηθεί για θέματα που αφορούν στην ανατροφή, στη σωστή ανάπτυξη, στην πρόοδο και στη πληρέστερη καλλιέργεια του παιδιού του.

Σκιαγραφόντας τον ρόλο του παιδοψυχιάτρου θα λέγαμε ότι αυτός εκτείνεται σε περισσότερα επίπεδα.

Σε ένα πρώτο επίπεδο σκοπός του είναι να διαγνώσει αλλά και να εκτιμήσει υπεύθυνα τη δυσκολία, το σύμπτωμα, ή τη διαταραχή στο παιδί. Η διαδικασία αυτή επιτυγχάνεται με την συνεκτίμηση όλων εκείνων των παραγόντων που ενδεχομένως συμβάλλουν στη γένεση του προβλήματος:  βιολογικών,  γενετικών, αναπτυξιακών, γνωστικών,  εκπαιδευτικών, οικογενιακών  και   κοινωνικών παραγώντων.

Ταυτόχρονα εξίσου σημαντικό είναι ο παιδοψυχίατρος να κατανοήσει μέσα από την ιστορία της οικογένειας τις συνθήκες ή τα αίτια που ενδεχομένως μπορεί να οδήγησαν στην εμφάνιση του προβλήματος στο παιδί.

Ο άνθρωπος είναι μια βιοψυχοκοινωνική οντότητα, ή κατά τον Winnicot μία ψυχοσωματική οντότητα. Ως εκ τούτου αναδύονται ανάγκες οι οποίες συνοψίζονται ως εξής:

- βιολογικές δηλαδή ανάγκες που αφορούν στο σώμα, ως προς την τροφή, τον ύπνο, την ξεκούραση, τη υγειινή, τη σωματική υγεία, την εν γένει προστασία του σώματος ή άλλες ανάγκες που αφορούν στη φροντίδα και τη λειτουργία του σώματος.

- συναισθηματικές, ανάγκη για αγάπη, τρυφερότητα, στοργή, νοιάξιμο, προστασία σταθερότητα, ζεστασιά, κατανόηση, ασφάλεια, ενθάρρυνση, αξιοπιστία, αφοσίωση, αποκλειστικότητα, ανοχή, σεβασμό, οικειότητα, εμπιστοσύνη, δυνατότητα έκφρασης συναισθημάτων, προσοχή, χαρά, ευχαρίστηση, ερεθίσματα, αυθορμητισμό, συνοχή, παρουσία, επιθυμία, αίσθηση άνεσης, σωματική και αισθητηριακή επαφή (οπτική, ακουστική).

- κοινωνικές, ανάγκη για σχέση, συνδιαλλαγή, ανταπόκριση, ταύτιση, συλλογικότητα, έγνοια για τον άλλο.

Αν δεχτούμε ότι μια καλή και αμοιβαία ικανοποιητική σχέση γονέα-παιδιού αποτελεί τη βάση της κατοπινής ψυχικής υγείας, οποιαδήποτε παρέμβαση στην πρώιμη δυάδα γονέα-

βρέφους είναι το πιο σημαντικό προληπτικό μέτρο που μπορούμε να πάρουμε για τη μελλοντική ευημερία του παιδιού. ''Το παιδί του σήμερα είναι ο πατέρας του αυριανού ενήλικα''.

Οι παρατηρήσεις μας δείχνουν ότι για να μπορέσουμε να κατανοήσουμε το πώς δημιουργήθηκαν τα όποια προβλήματα στο παιδί, είναι απαραίτητο να γνωρίζουμε τα ψυχοπιεστικά γεγονότα που συνέβησαν στις οικογένειες των γονιών του αλλά και στους ίδιους τους γονείς του.